Het is tegenwoordig haast niet meer mogelijk om op reis te gaan. Natuurlijk hoor je steeds vaker verhalen over mensen die even gaan backpacken in Thailand, een weekje op Safari gaan in Kenia of een weekendje chillen op Kreta, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Dat is het geloof ik inmiddels ook en ik merk steeds meer dat ik een van de weinige ben die daar nog steeds niet aan kan wennen. Maar waar het transport steeds makkelijker is geworden, is reizen dat allerminst. Oorzaak? Al die vreselijke weblogs.

Je weet wel, de 'roosmarijndoeteendansjeinkaapstad.waarbenjij.nu',-weblogs. Door die weblogs ben je eigenlijk nooit alleen; de wereld kijkt contstant mee hoe jij flink hebt lopen stappen in Singapore, hoe leuk je wel niet op de foto's staat met de Masai en je de een na de andere fantastische medereiziger ontmoet, het liefst uit zoveel mogelijk windstreken. Op facebook staan vervolgens nog wat spectaculaire foto's en ook skype je elke dag even met je ouders en je vriendje. Is dat reizen?

Weer merk ik nogal ouderwets in elkaar te zitten. Mijn beeld van reizen is dat je jezelf meeneemt van huis om onderweg jezelf en heel veel andere dingen tegen te komen. Natuurlijk deel je dat wel met een paar naasten, zo om de paar dagen, maar een terugkerende verslaglegging van waar je allemaal wel niet mee bezig bent (en dan natuurlijk vooral de spectaculaire dingen) is dat zeker niet. Dat is geen reizen. Die dingen houden je ergens anders, thuis of online, maar voeren je weg van het lokale moment waarover je zo ijverig probeert te schrijven.

Toch ontkom ik er niet aan om ook wat bij te houden over mijn onderzoek. Er zijn zoveel mensen nieuwsgierig en de communicatiemiddelen zijn er gewoonweg naar om iedereen op een snelle en makkelijke manier op de hoogte te houden. Ook is het een handige manier om te reflecteren op waar ik mee bezig ben, om zo mijn onderzoek verder aan te scherpen. Genoeg intellectuele verantwoording dus, wat mij blijkbaar over de streep moet trekken om mij dagelijks op een weblog te krijgen. Ik hoop hier mijn onderzoekstappen te kunnen beschrijven, dus te vertellen wat ik hier zie en wie ik hier spreek, allemaal rondom het thema van de soefi-muziektherapie.

Stiekem vind ik het vast heel leuk om te doen en schrijf ik meer dan nodig is. Maar dan natuurlijk niet op een website van 'waarbenjij.nu'! Waar ben je nu: alsof het uitmaakt waar je op elk moment precies bent. Dat dat inderdaad uitmaakt en het de kunst is zoveel mogelijk landen te bezoeken, blijkt wel uit je profielgegevens op die blogs waarbij je invult hoeveel landen je al wel niet bezocht hebt. Voor de mensen die dat wel interessant vinden: ik reis via Wenen (Oostenrijk) naar Belgrado (Servië) en dan via Sofia (Bulgarije) naar Istanbul (Turkije). Maar daarna blijf ik heel saai 3 weken op 1 plek, ergens in het midden van Istanbul, om op een stoffig zolderkamertje van het Nederlands Instituut Turkije (NIT) netjes aan mijn onderzoek te werken. :-) ... Heb er zin in!