Ik geloof dat ik mijn woorden over het reizen van tegenwoordig terugneem. Het leek me zo makkelijk om, gewapend met mobiel en laptop, in mijn eentje Europa in te trekken... maar het valt me tegen. Het gevoel ver van huis te zijn bekruipt me zo nu en dan, en dat is niet aangenaam. Het is wennen om iets volledig voor je eigen plezier te doen, steeds de enige te zijn in wat je doet. Ik moet me daar nog wat meer in thuis voelen.

Gelukkig was ik niet helemaal alleen in de stad die ik net bezocht. In Wenen was Riannon er om zich over me te bekommeren, en dat was erg gezellig. De avond begon meteen bijzonder: ik had ontdekt dat er in Wenen een Soefi mzueikgroep actief was, die (toevallig!) elke dinsdagavond bijeenkwam. Toen ik ze had gemaild, bleek dat ze oefenden in een gebouw dat letterlijk 2 (!) straten van Riannons appartement was verwijderd. Zulk toeval moet je niet laten schieten, en daarom bezocht ik, samen met Riannon, de muzikale repetitie. Achter een grote schuurdeur aan de straatkant bleek een binnenpleintje te zijn waaraan het Soefilokaal grensde. Perzische tapijtjes op de grond, een klein potkacheltje in de hoek, schoenen uit en zitten.

Al gauw bleek dat ze speciaal voor mij bijeengekomen waren, en ik kreeg het vermoeden dat de verwachtingen hooggespannen waren. Na enkele vragen (Speel je zelf ook een Turks instrument? Ben je musicoloog? Ken je het Ottomaanse toonsysteem?) lieten ze me gelukkig met rust en begonnen ze te spelen. Ik echter was er niet geruster op geworden en kreeg vooral het idee dat ik mijn rol als 'researcher' niet helemaal waarmaakte. Had ik ook wel genoeg achtergrondkennis om in deze materie te duiken? Is het uberhaupt mogelijk zon nieuwe wereld te begrijpen? Het was uiteindelijk de Turkse muziek zelf die me kalmeerde en de vragen liet voor wat ze waren.

Na dit verrassende uitstapje pilsden we nog even af in een gezellig kroegje om de hoek. Het soefi-muzieklokaal en de kroeg leken tot dan toe de enige plekken waarbij de mensen vriendelijk waren. Op straat hangt er in Wenen een soort levenloze sfeer, waarbij iedereen ongeveer dezelfde neutrale, licht afkeurende (ik zeg licht, want afkeuring zou teveel emotie verraden) blik. De Weense mensen lijken er een vreemd soort genoegen in te scheppen om zich zo goed mogelijk aan de regels te houden. Wenen: keurig in orde! zou volgens mij de stadsslogan zijn die de lading het beste dekt. Toch heb ik er, samen met Riannen, een leuke tijd gehad.

Ik zit nu in de trein naar Boedapest, waar vanuit ik de nachttrein neem naar Belgrado. Onderweg tussen steden, landen doorkruisend, station na station achterlatend. 'Waar ben jij.nu?' lijkt opeens een hele diepzinnige vraag. Ik ben nergens, begeef me overal midden in, maar altijd ergens in het midden. En op zulke momenten dwalen je gedachten al gauw af naar je vertrekpunt: thuis. Is het heimwee? In ieder geval een verlangen naar een vertrouwde plek. Toch hoop ik dat dat gevoel verandert, en ik me de komende dagen meer en meer op mijn eindbestemming kan richten: Istanbul, dat als vertrekpunt voor mijn onderzoek mij steeds vertrouwder worden zal. Hopelijk :)