De nachttrein die me in Belgrado bracht, gaf een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Ik zat alleen in een coupe die geschikt was voor zes personen (de chinezen naast mij moesten zich er inderdaad met z'n zessen in schuilhouden, terwijl ik alle ruimte had). Ik zeg schuilhouden, want liggend op een ouderwets groen bedbankje, in een waggelende trein in een Oostblok-omgeving, deed het mij al heel gauw denken aan een oorlogsfilm of -spel (voor de insiders: een 'call of duty'-sfeertje)...

In de coupe naast mij hoorde ik bijvoorbeeld mannenstemmen praten in een Slavische taal, waardoor het algauw een beetje verdacht klinkt. Ik stelde me voor dat ze het hadden over hun missie. De trein stopte op vele verlaten, industriële stationnetjes, midden in de nacht, waarna er inderdaad mannen (officieren) met zaklampen rondom de trein liepen (natuurlijk op zoek naar bommen of verstopte soldaten). Het hoogtepunt in deze oorlogsfantasie vormde de nachtelijke grenscontrole, waarbij er ruw op mijn coupé werd geklopt en er met een zaklamp fel in mijn gezicht werd geschenen om te kijken of ik werkelijk zo onschuldig was als ik op mijn paspoortfoto leek. Gelukkig, ik mocht het land binnen en kwam keurig om 06.00 uur aan in Belgrado.

Aangekomen in mijn hostel heb ik eerst nog even geslapen, en daarna hing ik er rond, op zoek naar een thuis-gevoel. Dat kreeg ik er niet, sterker nog, als ik uit mijn raam keek zag ik een vreemde stad die ik nog niet eens bekeken had. Voor mijn gevoel was ik echt verdwaald. De beste remedie tegen dit gevoel bleek: mensen. Ik sprak af met een meisje via de couchsurfing-website (een netwerk van mensen die reizigers willen ontmoeten). Ik skypte nog even met Kees en toen ik s middags te stad in ging ontmoette ik opeens diverse mensen, wat me erg goed deed.Je moet er gewoon een beetje energie in steken. Dat was ik vergeten: In het dagelijks leven komt alles wel op jou af, maar hier gebeurt er niks als je zelf niks doet. Gelukkig wist ik dit nu. De knop was om.

In het park (zie foto's) zag ik een aantal oude mannen schaken. Ik ging erbij staan, en werd algauw uitgenodigd om te spelen. Ik had wel zin om een potje schaak te winnen, dus ik schoof gauw aan. Ze bleken echter veel te goed voor mij. Ik verloor twee keer, maar dat gaf niks. Bij het schaken ontmoette ik nog wat andere mensen, waaronder Leo uit Chili. Met hem verkende ik de rest van het park en de stad. Ik moest bijna haasten om op tijd te zijn voor mijn andere afspraak met het couchsurfmeisje. Ik had opeens een leven in deze vreemde stad! Thuis in Belgrado, wie had dat ooit gedacht.