Reizen heeft iets heel ongewoons en onwennigs. Het is bijna niet mogelijk een normaal ritme aan te houden en te doen wat je gewend bent, omdat je nooit precies weet wat er gaat gebeuren. Nou ken ik mijzelf niet als een iemand die gewend is aan een regelmatig en orderlijk leven dat overloopt van vaste gewoontes. Integendeel, ik voel me soms meer een nomade die van het ene moment naar het ander zwerft. Of dit nou komt door mijn zigeunerbloed of mijn joodse voorouders laat ik daarbij maar in het midden.

De reis die ik nu achter de rug heb (en ik verklap alvast dat ik nu uitgereist in Istanbul ben aangekomen) is me dus op het lijf geschreven. Reizend slapen, van hostel naar hostel, nergens een vast ritme: heerlijk! Gewenning is onmogelijk. Maar iedereen kent de wijsheid dat je op reis 'pas echt jezelf leert kennen'. En inderdaad, ik verraste mijzelf door de keurige bedtijden die ik aanhield, mijn verlangen naar het normale Nederland (lekker Boer zoekt Vrouw kijken op zondagavond) en de dingen die ik leuk vond om te doen: winkelen.

Dat winkelen dat gaf me nou echt een 'home sweet home'-gevoel. Temidden van al die steden met vreemde talen, munten en mensen vond ik het heerlijk om de lokale Herestraat af te struinen (zwerven?) om te kijken wat ik wel en niet zou willen kopen. Zelfs extra blij werd ik van een kringloopwinkel die ik in Bulgarije trof, die zowaar nog 'happy hour' had wat maakte dat alles de helft van de prijs was. Het winkelen maakte dat ik toch nog iets deed wat ik gewend was.

Het heeft wel iets triests om zoveel vertrouwds te vinden in dat kapitalistische winkelen. Soms ben ik wel eens jaloers op katholieke buitenlanders, die iets vertrouwds lijken te vinden in de kerken die ze bezoeken. Temidden van een vreemde stad zie ik ze dat ze, voor heel even, op hun plek zijn. Het ontkerkelijkte Nederland heeft zo zijn eigen kerken en kathedralen, Starbucks, Burger king en H&M genaamd. De aflaat die je daar betaalt voor de zonde even niet te hebben geconsumeerd, is niet hoog - en je krijgt er nog een lekkere hamburger of een kop koffie voor terug ook.

Een andere gewoonte die ik miste was het ritme van werken en leven, kortom: de work-life balance. Ik heb de afgelopen week alleen maar vrije tijd gehad, zonder te hebben gewerkt. Maar na zo'n week verlang ik er weer naar om me ergens op te richten, me ergens voor in te zetten, hard te werken. Pas dan bestaat er ook echt vrije tijd. Dat ik vandaag dus naar het instituut 'mag' en ik me kan gaan concentreren op mijn onderzoek vind ik dus eigenlijk wel lekker. Een goeie gewoonte dus, die ik hopelijk gekoesterd en wel terugneem naar Nederland.

De slechte gewoonte die ik op reis heb, maar die ik niet gauw zal missen als ik thuis ben is de volgende: bed bugs. Altijd als ik op reis ben val ik ten prooi aan die vreselijke beesten, waar ik flinke huiduitslag van krijg. En aangezien ik ook de gewoonte heb van alles wat ik doe een foto up te loaden, kunnen jullie je vanavond verheugen op een lekker ranzig kiekje. Én: een extra update over mijn eerste indrukken van Istanbul en het instituut.

Güle Güle!