Ik ben nogal gauw onder de indruk van luxe dingen. En luxe interpreteer ik daarbij vaak heel ruim. Dus als iets groot is, of in het midden van iets, of veel voor weinig, of onbeperkt, of vol met technologische snufjes dan heb ik al gauw het idee dat het heel wat voorstelt. Ik kan dus mijn lol niet op in het Instituut waar ik nu verblijf. Ik heb een grote hotelkamer in een nog veel groter gebouw, dat midden in de Herestraat van Istanbul staat. Het verblijf en mijn onkosten worden vergoed en ik kan onbeperkt thee, koffie en water krijgen op het dakterras van het instituut dat uitkijkt over de hele stad. Tot slot, en dat vind ik nog het mooiste, heb ik een pasje waarmee je alle deuren kan openen en waarmee je zelfs de lichten kunt ontsteken in je eigen kamer...!

Ik kom mijn huis dus (bijna) niet meer uit. Maar dat is niet alleen vanwege de luxe. Ik heb het namelijk te druk om de stad te bekijken! Als ik een afspraak heb staan vertrek ik 's ochtends al vroeg, want in Istanbul staat een permanente file zodat je busrit al gauw een uurtje duurt. En als ik uiteindelijk weer thuis ben moet ik mijn aantekeningen uitwerken, dat ook erg veel tijd in beslag neemt. Na nog wat mailtjes sturen is het tijd om te eten en meestal ben ik daarna bekaf, dus blijf ik lekker in mijn luxe kamertje om nog eens rustig de dag door te nemen - zoals nu.

Want wat heb ik al een indrukken verzameld in de twee dagen dat ik met mijn onderzoek onderweg ben! Gister heb ik kennisgemaakt met het Memorial hospital en hun muziektherapie. Aangezien deze muziektherapie op de intensive care wordt uitgevoerd, verwachtte ik een hectische bedoening aan te treffen waarin ik zou moeten vechten voor elke minuut aandacht die ik kon krijgen. In mijn notitieboekje had ik dus een aantal onderzoekseisen geformuleerd. Minimaal 3 interviews van elk 3 kwartier, een gesprek met de directeur van het ziekenhuis, minimaal 2 weken elke dag een muziektherapiesessie bijwonen en (bij het gebrek aan tolk) het mogen afnemen van kleine enquetes bij patienten. Het leek wel een verlanglijstje voor de bisschop van Mira.

Maar wat bleek? Ik werd hartelijk ontvangen (ga zitten, wil je koffie of thee?) en al gauw liet de dokter mij zijn verzameling muziekinstrumenten zien; van luit tot melodica. Het was alsof ik bij mezelf op bezoek was. Na een uitgebreid gesprek gingen we naar de enige (!) IC patiënt van die dag: een joodse man (hij spreekt ook Frans en Spaans hoor, dus vraag hem gerust hoe hij zich voelt!'). Juist ja. De dokter vertelde dat hij zijn nummers zorgvuldig uitkoos uit op basis van de achtergrond van een patiënt. Na een aantal voor mij onbekende nummers herkende ik opeens 'Hava Nagila' als afsluiting van de sessie met de joodse man. Een beetje een inkopper was dat wel, een beetje Robbie Williams' 'Angels' aan het einde van een avondje stappen.

Intussen was het lunchtijd en kreeg ik een ziekenhuismaal voorgeschoteld terwijl de dokter en ik vrolijk doorpraten. Begrijp me goed, het was heel interessant wat hij vertelde over zijn ideeën rondom muziek. Een erg bevlogen en gepassioneerde man die muziek zag als een manier om van mens tot mens in contact te komen. Een echte presentiebeoefenaar! Toen hij begon over zijn passie voor gypsymuziek, en de youtubefilmpjes ten tonele verschenen ben ik langzaam afgehaakt. Even genoeg informatie voor die dag, maar wel inspirerend!