...maar niet alle dagen vangdag. Soms is de buit groot die ik vang, soms valt het tegen. Maar, mijn onderzoek loopt! En daarbij voel ik me steeds meer als een vis in het water. In het begin wilde ik nog wel een beetje spartelen maar inmiddels begin ik mijn vinnen uit te slaan, hongerig op zoek naar wetenschappelijk plankton. En ik wist niet dat die academische onderwaterwereld zo divers zou zijn! Onder de oppervlak is niets wat het lijkt. Als een soort lichtbreking verandert de onderzoekslijn die ik uitgezet had, onder water van richting.

Ach, zo hoort het ook. Een goed onderzoek werpt meer vragen dan antwoorden op, zoals ook bij mij. Ik heb de afgelopen dagen verschillende mensen gesproken en die me nieuwe dingen leerden (en vooral afleerden!). Zondag sprak ik met een etnomusicoloog, die me meer kon vertellen over de muzikale kant van muziektherapie. Hij had onlangs een (eerste!) conferentie georganiseerd voor muziektherapeuten in Turkije. Dat was op een soort kennismaking uitgelopen, want het bleek dat die muziektherapeuten elk hun eigen manier van werken hadden. Van een breed gedragen, soefi-georiënteerde therapievorm is dus geen sprake! Vlees noch vis dus, maar ik heb wel weer wat muziektherapie-adresjes gekregen om te bezoeken.

Daarnaast sprak ik vandaag weer met een man die veel weet over soefi-rituelen. Hij is antropoloog en heeft ook een achtergrond in religiestudies, dus hierdoor kreeg ik weer nieuwe ideeën over de spirituele kant van het verhaal. Door ook aandacht te schenken aan de bredere soefirituelen (niet alleen de muziekthearpeutische kant) ontstaat er kleurrijker beeld van de (helende) betekenis die de soefitraditie voor mensen kan hebben. Toch blijft het al met al een beetje voelen alsof ik in verschillende vijvers probeer te vissen. Die van de muziektherapie en die van de geestelijke verzorging (en eigenlijk nog veel meer...).

Gelukkig blijft er nog wel een plek waarbij deze gebieden in hetzelfde vaarwater zitten: het soefi-muziektherapiecentrum. Morgen praat ik met de eindbaas van dit instituut, en hopelijk kan ik daar ook nog wat muziektherapiesessies bijwonen. Het is een van de spilfiguren in mijn onderzoek, dus ik ben erg benieuwd. Naast al deze afspraken ben ik vooral heel veel aan het mailen naar mensen die me verder kunnen helpen. Het is nogal een speurwerk deze mensen te vinden. Doordat ik als het ware een eigen, specifiek onderzoeksveld heb gecreeerd, moet ik de mensen overal vandaan halen. Dit is een uiterst creatief hengelwerkje, waar ik naar eigen zeggen erg goed in ben.

Je moet gewoon een beetje assertief zijn. Te zuiver water bevat immers geen vis, dus een beetje durf en brutaliteit om mensen te benaderen kan geen kwaad. Zo heb ik al contact gehad met Azerbeidjanen, Amerikanen, Canadezen, en vele Turken die me allemaal verder hebben geholpen (of hopelijk nog gaan doen!). Een levendige virtuele academische gemeenschap waarvanuit ik vaak te horen krijg dat ik een interessant onderwerp te pakken heb, en dat ze heel benieuwd zijn naar mijn resultaten. Het wil goed bijten dus, aan het aas van de hengels, uitgegooid op wereldzee.

p.s. door deze verhaaltje heb ik wel trek gekregen in een visje :) ik ga dus maar gauw wat lekkers halen!