'Where there is ruin, there is hope for a treasure.' - Rumi

Ik hoop het maar. Want momenteel loop ik een beetje te dwalen door Istanbul. De onderzoeksgebieden die ik aan hoopte te treffen (Soefisme, Muziektherapie, Geestelijke verzorging), liggen tot nu toe ver bij elkaar vandaan. Mijn eerste hoop lag bij het Memorial ziekenhuis. Hier werd weliswaar muziektherapie beoefend, maar er werd niet per sé gebruikgemaakt van de soefi-muziek of -methodes. Het had een relatie met geestelijke verzorging, maar meer vanwege het feit dat muziek op zichzelf mensen kan bijstaan. Dat wisten we dus al (al blijft het zo ontzettend moeilijk uit te leggen hoe dit nou precies werkt). Een andere hoop lag bij de wetenschappers die ik hier over het onderwerp gesproken heb. Toch bleek ook in gesprekken met hen dat er 2 afzonderlijke gebieden zijn: muziektherapie (in Turkije toch vaak op het westen gestoeld), en muziek binnen de soefi's (dat vooral binnen een viering gebruikt wordt en wellicht therapeutische uitwerking heeft, maar niet als zodanig gepresenteerd wordt). En dan hebben we het nu nog niet eens over de geestelijke verzorging!

'What you seek is seeking you.' - Rumi

Ook dat hoop ik, maar tot nu toe merk ik er nog niks van. Ik heb inmiddels 30 mailtjes de deur uitgedaan naar mensen die me meer kunnen vertellen over het onderwerp. Tot nu toe hebben 2 mensen gereageerd, beide met de tekst dat ze niet de juiste persoon waren om mee te praten. Waar blijven die andere mensen? Op deze manier kan ik geen afspraken maken en is het heel lastig om verder te komen met mijn onderzoek. Wat het extra moeilijk maakt, is dat het momenteel Kurban Bayram is: een religieuze feestdagenreeks waarbij praktisch iedereen naar familie gaat - en dus vrij is van werk. Hopelijk zal ik dus na deze feestdagen (dat is dus pas dinsdag!) iets horen van deze mensen, anders gaat het heel lastig worden.

'Start a huge, foolish project, like Noah...it makes absolutely no difference what people think of you.' - Rumi

Het voelt inderdaad een beetje foolish om hier onderzoek te doen, terwijl mijn hoofdonderwerp (soefi-muziektherapie) bijna geen hedendaagse praktijkvoorbeelden kent. Maar so what? Het is niet zo dat ik hier niks ontdek! Misschien ben ik alleen wat te vroeg. Er zijn momenteel namelijk allerlei ontwikkelingen gaande: muziektherapie is net afgelopen maand erkend als officiële professie, dus is er een commissie die gaat bepalen wat zo'n muziektherapeut dan moet kunnen. Het interessante is dat die commissie zowel bestaat uit westers-geörienteerde muziektherapeuten als traditionele (Turkse, Oriëntaalse, Soefistische, Sjamanistische) muziektherapeuten. Wat zou daar uitkomen?

Ook is er net een project gestart om theologiestudenten op te leiden tot geestelijk verzorgers in de gezondheidszorg. Waaruit zal hun opleiding bestaan? Is deze gebaseerd op Islamitische, misschien zelfs Soefistische filosofieën? Of wordt het eigen kopie van geestelijke verzorging in het westen, zoals het streven is met alles in de Turkse gezondheidszorg? En, tot slot, waarom blijken er vooral veel Europeanen (zoals ik?) geïnteresseerd te zijn in Turkse muziektherapie en Soefi-filosofieën? Komt het vanwege het idee ‘wat van ver komt, is goed'? Zo vindt er een interessante ideeënwisseling plaats tussen Turkije en Europa: zij ons gezondheidszorgmodel, wij hun spirituele en muzikale inspiratiebronnen. En misschien slaagt niemand er wel in om het dichter tot elkaar te brengen.

Was dat ook wat me hier bracht? Het bijeenbrengen van al die verschillende vormen van welzijn (van lichaam, geest en ziel)? Ik weet het niet. Soms kom ik er niet uit en ga ik liever naar huis omdat ik hier niks te zoeken heb. Maar toch was ik het zélf die hier naartoe wilde...
'Whoever brought me here will have to take me home.' - Rumi

Maar nu nog niet.